Yugoslavya – Yugoslavia / 1971 / 15’ / Betacam SP / Siyah&Beyaz-Black&White / Sırpça, Hırvatça – Serbian, Croatian > Türkçe ve İngilizce Altyazı - Turkish and English Subtitles

 

Yönetmen /Director: Želimir Žilnik

Senaryo / Screenplay: Želimir Žilnik

Görüntü Yönetmeni / Director of Photography: Karpo Aćimović Godina

Kurgu / Editing: Kaća Stefanović

Ses / Sound: Dušan Ninkov

Oyuncular / Cast: Luka Bauer, Franja Handreva, Aleksandar Lopatin, Stevan Palinkas, Cveta Vuletić, Ivana Žilnik, Milica Žilnik, Milorad Zivancev

Yapım / Production Company: Neoplanta Film

Kopya Temini / Print Source: Sarita Matijevic (smatijevic@sbb.rs)

 

 

Bir gece, Žilnik, Novi Sad sokaklarından 10 evsizi alıp evine getirir. Bu adamların devlette kayıtları yoktur. Evsizler, Žilnik, karısı ve küçük kızlarının yaşadıkları 2 odalı dairede konukseverliğin tadını çıkarırken, Žilnik, kamerasını bir tanık olarak kullanarak evsizlerin sorunlarını çözmeye çalışır. Farklı sosyal hizmetler kurumları, sıradan vatandaşlar ve hatta polislerle konuşur. Hepsi bu soruna göz yumarlar. Film, soyut hümanizmin kederini anlatıyor. Anarko-liberalizmle, sahte avangardizmle, sosyal demagojiyle, solcularla bir hesaplaşma aynı zamanda. Yazar, filmi, filmcinin başklarının mutsuzluklarından faydalanmasının bir örneği olarak görüyor: bunu yaparken, mağdurlardan daha yüksek bir sosyal statüye sahip olduklarına inanıyorlar. Filmin sonunda karttaki yazı, ikilemi etkili bir şekilde ifade ediyor: Film – “Silah ya da Saçmalık”

 

“Yugoslav toplumunun sınıf yapısını anlatan bir film. Ama bir yandan da, düşük sınıfın film için suistimal edilmesi, filmcinin, toplumsal zorlukları kötüye kullanmasını gösteriyor.” (Želimir Žilnik)

 

 

 

One night, Žilnik picks up 10 homeless men from the streets of Novi Sad and brings them home. These men do not exist, according to the official data. While they stay in the two-room flat where Žilnik lives with his wife and little daughter and enjoy the hospitality of his family, the film maker tries to “solve the problem of the homeless” carrying along a film camera as a witness. He asks passerby on the street how the problem can be solved. He speaks to different social services, common citizens, even the police. He even addresses policemen. They all close their eyes in front of the “problem”. This film depicts the misery of abstract humanism. It is a reckoning with anarcho-liberalism, with false avant-gardism, with social demagogy, with left-wing fraction. The author sees this film as an example of filmmaker’s exploitation of others’ misfortune, believing as they do that, they belong to a higher social class than the victims. The final intertitle pithily expresses the dilemma: “Film - Weapon or Shit”