6 Eylül Pazar 14:00 Büyülü Fener Salon 2 

Otuz iki yıl sonra sıradan bir gün. Oğul babanın karşısına bütün cesaretini toplayarak çıkar ve artık babasıyla birlikte yaşamayacağını evi terk edeceğini söyler. Çantası sırtındadır ve hem kendini hem de bilmediği bir yaşamı keşfetmek arzusundadır. Ama bu arzuyu gerçeğe dönüştürmek sandığından çok daha zor olacaktır. Çünkü her insanın gidemediği yerler için aşılamaz engelleri ve o an bulunduğu yerde olmak için çok kuvvetli sebepleri vardır. Yağmur, Şnorkel ve Taze Fasulye filmi bir baba-oğul ilişkisi üzerinden, yaşamın hala belkemiğini oluşturan çekirdek ailenin bütünlüğünün parçalandığı yerde, aile bireyleri arasındaki iletişimsizliğin, yabancılığın, amaçsızca birbirinden kopamamazlığın ve kurgulanmış benliklerden çıkamamazlığın mikro düzeyde bir izdüşümünü ortaya koymaya çalışmaktadır. Filmin dramatrujik düzlemde amacı ise baba ile oğul arasındaki iletişimsizliği ortaya koyan sözel alanı klasik bir anlam ve temsil ilişkisinden çıkarmak ve izleyicinin özgürce film üzerine tartışacağı boş alanlar yaratmaktır.

It is just an ordinary day after thirty-two years. The son confronts the father with all his

courage and tells him that he will not live with him anymore but will leave the house. His bag

is on his back. He wants to discover both himself and a life he does’t know. But, it will be

much more difficult than he thinks to turn this desire into reality.

The film Rain, Snorkel and Green Beans is a micro-projection of non-communication,

alienation, aimlessly inextricability, and fictitious self-indulgence between the family

members where the integrity of the nuclear family is still the backbone of life. The aim of the

film on the dramaturgical level is to remove the linguistic field from a classical representation

that reveals the lack of communication between father and son relationship and to create

empty spaces where the audience will discuss the movie integrally.